Pluèia au país dau cièl blau
Da Gabrièu Pelisson
Plovia. Es la promiera caua que si pensèt. Plovia. En aquèu moment prechíso s’encalava d’aiga sus dei bèli planas mongòli. Èra la soleta informacion qu’au moment comptava. La tèrra s’emplissia fin finala d’aquèu líquido tant preciós que semblava esquasi mítico d’aquesta passa.
Cau ben dire que, despí doi ans, lo temps que faia èra vengut lo subjècte màger dei charradas au bar dau vilatge. D’un costat L. n’en provava de gaug. Que li agradava ren de faire la conversacion. E puei lo temps marcava ben. Li nòvas climàtiqui èran conoissudi da cadun e avian la capacitat pron quista mas pròpi brava de metre toti li gents d’acòrdi. Aquò èra ben per L. Lo baudo èra un pichonàs silenciós qu’avia en òdi li disputas. De luènh s’estimava mai un silenci cordiau qu’una bèla charradissa sensa pausa.
L’an passat s’èra meme pilhat per la chicha emb un vièlh que li assegurava sensa minga vergonha que l’installacion dei firmas chinesi èra un buòn afaire per lo pòble mongòl. Qué coneria ! Emai si considerava un jove puslèu aimable, L. non podia tolerar d’audir cèrti cauas. E l’arribada massiva dei caps d’industrias chinesi en la política mongòla n’en faia part.
Alora, despí aquèu jorn que li avia costat un uèlh, avia decidit de si faire chuto sus dei questions polítiqui e de si concentrar basta sus la metèo. E aüra, justament, plovia. Es tot cen que comptava per èu.
