Lu barba-joan de mon paire

Da Richard Cairaschi

embé l'ajuda gràfica d'Ana-Maria Sgaravizzi

L’autom es lo moment de la cogorda. Aquela de Nissa, ben madura val mai.

Generalament, la cogorda es lònga m’un bèl color jaune orantjat. Ne’n pilhi un bòn mocèl, e per la coire sensa s’embèstiar a li levar la pèl qu’es un pauc dura, la copi en lèscas de doi o tres centimètres e la coïni a la vapor. Si pòu faire finda bulhir en l’aiga. Quora es cuècha, lèvi la polpa em’un culher e la mèti au mitan d’un toalhon. L’esquissi puèi en virant per li levar l’aiga de cuècha.

Pilhi lo blanc de doi o tres pòrres, li talhi fin-fin e li fau brostolir m’un pauc d’òli d’olivas. Una pichina manada de ris, de sal e de pebre. Mèfi per la sal que la cogorda es doça. Li ajusti un òu entier e mescli ben lo tot.

Aüra la pasta… Vessi una bòla de farina au mitan dau lausanier per li raiòlas, un chícol de sal, un pauc de pebre, un saqueton de levadura química, fau lo trauc e en lo sieu mitan mèti un pichin gòto d’òli d’olivas, un pauc d’aiga, e sensa la travalhar tròp, fau un paston que laissi repausar un’ora o doï. L’esquissi au rolèu a doi milimètres d’espessor.

Per faire lo chausson, pilhi un pichin culher de farçum e mèti la pasta sobre en la replegant. Fermi en esquissant me lu dets, e per ben li pegar, li banhi m’un pincèu banhat d’aiga.

Per ben si regalar li mèti, dintre cadun, un pichin tròç d’amploa que quora la ti manges, ti ven en boca lo plasir dau barba-joan.

La cuècha si fa en la sartaia me d’òli d’olivas, ben revengut de cada costat.

Lo barba-joan es encara plus bòn l’endeman emé un chicol de sal. Lo banhi d’un còp de lenga per faire tenir la sal !…

Bòna regalada.