Lo Pikachu e Hello Kitty. Li faulas de Tanta Tomiko
Da Felip Del Giudice
Bèli Niçardetas, bèi Niçardins, mai que segur lo vi demandatz toi : mas dont – tròn d’un gòi ! – es passada la buòna educacion ? E bèn l’autre jorn ai pauat la question a Tanta Tomiko que m’a fach una explicacion clara coma la lutz dau jorn a Falicon un bèu matin de mai : lo mau vèn qu’avèm laissat pèrdre l’usança dei istòrias morali. Dau tèmps de Tomiko, li èra pas de juècs Nintendo e d’anime destartavelats per degalhar li cervèlas dei nuòstres paures pichoi. La virtut èra au cèntre de tot e s’emparava dintre li faulas. Tèmps benedit de judici e de simplicitat…
Ieu, entant, ai profitat d’aqueu rescòntre per reculhir, dirèctament de la boca de Madama Tomiko Fujiwara, un d’aquelu apològue que, autres còps, la joventura conoissia a ment. Tresaur inestimable de la memòria orala miraculosament sauvat de l’esprefondament general, fenèstra espalancada sus la representacion dau monde dei generacions d’un tèmps, vi doni aqueu poèma tau coma m’es estat recitat.
Segon lo mieu car collèga Lica Pissiunaca (Presidènt de la Mission Europenca de Recampatge de la Documentacion Asiatica) la basa dau tèxt seria un poèma dau grand filosòf Satoshi Tajiri (1695- ?). Mas, passat en la cultura populara, s’es transformat en milanta versions regionali. Aquí doncas, la varianta que si cuntava en la comunitat japonea dau País Niçard :
Lo Pikachu e Hello Kitty
Un Pikachu sauvatge, en la region d’Alòla,
Las d’aver, tot un jorn, corrut, batut bandòla,
Per si pauar un pauc après tant d’aventuras
En plaia èra vengut contemplar la natura.
En l’aiga, tralusènt, lo soleu si negava ;
De sang èra la mar, de mèu èra la grava,
E lo cièl triomfal, quora ros, quora mauva,
D’alquimiqui colors pintava tota cauva.
Lo pichin Pokemòn, davant tal espectacle,
Dau plus pur dei buonur ajonhe lo pinacle.
È ! Per bèn terminar una jornada plena
Que li a de melhor qu’una ànima serena
Que laissatz divagar en tota autonomia
Quora embe l’univèrs anatz en armonia ?
Au cèntre dau cosmòs si sènte la bestiona ;
Lo sieu pichon cervèu la creacion questiona :
Pènsa a l’èstre, au non-rèn, ai causas, ai
[consequènças,
A la necessitat e a la contingènça.
De l’existènça enfin lo mistèri penètra
E dei cinq elements si cres lo cap-d’orquèstra.
Durar non podia, ailàs,
Aiceu moment de solaç,
Car d’un còp, en tres sautons,
Desbarcat de Dieu sap dont,
Pareisse un caton femèu
Dau pel blanc coma de nèu,
Pimparrat, bèn alestit,
Qu’es tot de ròsa vestit.
La forqueta au sieu teston
A forma de parpalhon
E lo sieu morre innocènt
Doi pichins uèlhs lusènts.
Hello Kitty es lo nom
D’aquel animau minhon.
Ela, au pèn d’un acajó,
A doi pas de Pikachu,
Au principi non di rèn.
L’amenta de cima en pèn
Emb un regard de travèrs
Qu’augura quauque revèrs.
Quora parla di : « È bè !
Tu sies pas un efèbe, è !
As lo pel tigrat e ros,
Mai que segur es nierós !
Sus l’aurelha as de carbon ;
Li gautas d’un chocaton ;
Lo tieu còrs espés e cort
Marca que sies un engord ;
Sies totnut, vas pèn-descauç…
Torne-t’en sus lo tieu bauç :
Sies sus la proprietat
De la buòna societat
E lo luèc es defendut
Ai gusàs e ai bruts. »
D’abòrd, coma’n pataloc
Pikachu èra stat moc ;
Ja l’avia trebolat
De si veire destorbat…
Mas d’entendre qu’es pas bèu !
…Li peta lo santopèu !
Lo sieu sang pilha lo bulh !
Auguessiatz vist ! Qu’escombui !
Vèrs cu li fa nhic e nhac
Driça la coa en zic-zac
E cridant « Pikà-Pikà !! »
Plen de fúria va picar.
D’un còp de Fatal-Ulhauç
Sènsa la laissar far « nhau »
Bam ! Acènde aqueu pegin
Que tant aut a lo nasin.
M’aquela bòta a mil vòlts
Plus rapide qu’Hussein Bolt,
Nen fa plus qu’un gròs bolhon
D’uòs, de budèus, de ronhons,
Que, mesclats embe lo sang,
Formon un orrible estang.
Non si ve en lo banhet
Forcoleta ni bombet…
Minga traça d’un pel blanc…
Per totjorn a levat banc
L’enemic pretenciós
Per èstre tròp audaciós.
En tant, fachat que fachat,
Pikachu es solatjat
E sènsa mai trantalhar
Si remete a pantaiar.
Aqueu racuènt ensenha ai bastardons de Nissa
Que la bèstia pus paia muòrde cu l’atissa.
Se volètz viure urós, laissatz star sus la branca
Lo mèrlo fortunat que joiosament canta.
E tu jove petresc, superbióa pichona
Que t’a mortificat lo sòrt de la catona
Empara quauquarèn dau tròn que l’estramaça :
Ti creses un joièu, non sies qu’una conassa.
Mercí a Tanta Tomiko per la sieu testimoniança e aquela liçon de vida remarcabla.
