Lo mago.
Da Gabrièu Pelisson
E vaqui un chícol de magia per aquèu Peolh Revengut...
Per mai d’una rason, l’Harry Potter èra un jove totplen especiau. D’en promier, aborrissia li vacanças d’estiu mai que tot. Après, volia absoludament faire lu sieu devers de vacanças m’èra obligat de si li faire en segret, au bèu mitan de la nuèch. E calia finda dire qu’èra un mago.
Èra esquasi la mieja-nuèch. Harry èra alongat a morre-bocon sus lo lièch, li cubèrtas tiradi devers sobre la tèsta coma una tenda, una lampeta dins una man e un libràs de cuèr religat dubèrt sus lo coissin. Si tractava d’una Istòria de la Magia escricha da Batilda Torndesaca. Harry desloguèt la poncha de la pluma d’aigla lo lòng de la pàgina, lu sorcils froncits mentre que cercava quauquaren que lo porria ajudar per escriure la sieu dissertacion sus aquèu tèma : « La cremacion dei mascas au sècolo XIV avia ren d’utilitat, comentatz ». La sieu pluma s’arrestèt au principi d’un paragrafe que li semblava convenir. Harry abutèt lu sieu belicres redonds a la poncha dau nas, aprochèt la lampeta au libre e ligèt :
« A l’Atge-Mejan, li gents esprovisti de poders màgicos (abitualament sonadi ‘Moguèls’) provavan un espavent de l’autre monde a regard de la magia m’èran pauc dotadi per la reconóisser verament. Lu quists còups qu’arribèron a agantar una masca ò un mago vertadier, la sieu cremacion avia ren d’efècte. Lu condemnats si contentavan de jetar un sortilègi bàsico de Gela-Flara, pi faían finta de si tuòrser de dolor quora non sentian mai qu’una agradabla sensacion de catígolo. Goendolina la Bimbara, per exemple, èra talament contenta de si faire cremar viva que s’organizèt per si faire agantar quaranta-sèt còups sota mai d’una identitat. »
Harry prenguèt la sieu pluma tra li dents e resquilhèt la man sota lo coissin per anar quèrre la sieu botilha d’ancra e un rotlèu de pergamin. Desvitèt lentament e sonhosament la botilha, banhèt la pluma e comencèt d’escriure en s’arrestant de còup que li a per escotar. Se l’un dei membres de la familha Dursley anèsse dins la sala de banh en aquèu moment, e se sentèsse la gratada de la pluma sus lo camin que li menava, Harry se retroberia sensa minga dubi embarrat dins l’armari per la rèsta de l’estiu.
De fach, èra prechisament per causa de la familha Dursley – qu’estaia au 4, Privet Drive – qu’Harry avia jamai augut la fortuna d’apreciar li vacanças d’estiu. L’oncle Vernòn, la tanta Petúnia e lo sieu fiu Dudley èran lu sieu darniers parents encara vius. Faian part dau monde dei Moguèls e avian una actituda pròpi medievala davant de la magia. Lo paire e la maire d’Harry, magos èlu-memes, èran muòrts despí longtemps, e jamai s’evocava lo sieu nom sota la taulissa dei Dursley.
Mentre d’annadas, la tanta Petúnia e l’oncle Vernòn avian esperat que la tirania puòsque mantenir lo pichon fuòra la magia. A la sieu grana furor, lu sieu esfuòrç demorèron vans e vivian aüra embé la paur que cu que sigue descuerbe que, despí doi ans, Harry seguia lu sieus estudis au Collègi Ogoarts, l’Escòla de Magia. Dau principi de l’estiu, tot cen que podian faire èra de li proïbir categoricament de parlar ai vesins e metre sota clau lu libres de sortilègis, la bleta màgica, lo pairòu e la ramassa per l’empedir de s’en servir.
- J. K. Rowling, Harry Potter e lo presonier D’Azkaban (1999)
