Lo canton dei pantaiaires
Da Felip Del Giudice
Doi poèmas a la luna
Lectrici, lectors, ancuèi, se volètz bèn, metem en un canton Tanta Tomiko, li tantifladas e li pantalonadas.
Per chanjar un pauc, vi vorrii puòrger de tèxts d’un autre cavanhòu. Alora se siètz amators d’una escritura mai contemplativa ò mai onirica, recomandi a la vuòstra bènvolènça la manada de vèrs aicí-sota.
La luna I
Lo ròdol de la luna
D’una luor banhada
Traucava foscament
La nèbla coton-rama
E sobre l’aiga muta
De fes, la bisa aluda
Faïa traluïr
Un giscle de belugas
Aicesti, emb’ai zieus
Sautavon per ondadas
Coma lo gran s’alaira
Sota la maistralada
La lutz, en gotas scarsi
Mudava lo silènci
D’aquela escura nuèch
En rumor de l’espaci
Lo tèmps discrètament
S’èra taisat, e pura
Roncava la natura
Coma un rai d’aiga pura
La luna II
Emb un bombet abadalhat
Fin dentelum abandonat
Ai setze zieus de l’estelum
Vètz-la salhir astre d’alum
La bèla luna gigantassa
E espectrala que fa lume
Despicharlada s’estirassa
Au fiu dei flats un lançolàs
Escopreat en lo sulfat
L’esmaut ò lo veire soflat
Que contamina lèu l’espaci
Embe la sieu beutat salina
Mèu de la nuèch e flor d’agàcia
Dissemina la sieu gràcia
D’aur-argènt en l’escurcina
Autorn dei vias dont camina
En un sudari, blanca flara
Ondeant au mitan de l’ària.
