La trocha.
Da Richard Cairaschi
A la bòna manjuca !
Pilhi una bòna brassada de bléa. Un o doi òus, de sau, de pebre, d’òli, d’oliva naturalament e una bòna manada de parmesan gratat.
Que pilhes la pichina de Nissa o la gròssa dau Var, de la bléa garda lo verd, li còstas te’n serviràs un autre còp !
Emé li fuelhas amolonadi fau un bodin ben esquichat e me lo cotèu que copa ben, lo gròs un pauc lònc, fau de lescas finas que finissi de chaplar emé lo chaplador.
Tot aquò lo mèti dins una passadoira em’un pauc de sau. Laissi faire mieg’ora pi li esquissi emé li mans per faire escapar l’aiga.
Dins un saladier mèti la bléa esquissada, un òu, lo fromai. Mescli ben lo tot.
N’i a que dison de mètre tres, quatre ou mesme cinc òus. Serà plus una trocha, mas una meleta de bléa. Lo gost de la bléa serà darrier lu òus…
Pòdes finda ajustar de cebètas emé la coa chaplada fin-fin. Quora n’ai, lo fau.
D’iver, quora la bléa es dura, de còps mèti de ceba ben chaplada.
Mèti un pauc d’òli dins una sartaia. Quora l’òli, sensa fumar, es caud, vessi lo mesclum dins la sartaia.
Quora si pilha un pauc de rostit, emé una sièta, la reviri. Baissi lo fuèc et la viri encara tres o quatre còps. La trocha es bèla e bòna quora es un pauc rostida de cada costat e mofla au mitan.
Si manja fresca o cauda. Es un bòn plat per la merenda.
N’i a que li mèton finda de jivèrd, d’espinoas, d’avelanas chapladi; li mètes cen que vòles dintre, serà plus una trocha, mas….
L’important es que sigue bòna, e bòn pron vos fague !…
