Entrevista e amploada : Pascau Colletta.
Da Dàvi Assas-Silveri
Es m'au sieu libre nòu, "La vie dans le Haut-Pays niçois", que Pascau Colletta s'es prestat coma de costuma a quauqui demandas dau Peolh. Esto còup l'esplorator d'Ilonso nen trasporta en un monde alpenc. Un monde que conoisse pròpi ben e nen convida da descurbir li fremas e lu òmes qu'an escrich l'istòria de la cultura dau paìs gavuòt.

- Viva Pascau, t'en tornes coma la prima m'un libre nòu "La vie dans le Haut-Pays niçois". Lo nen puòs presentar ?
Ma segur que pouolou n’en dire dous mots. Es un libre que conto l’istòrio d’un pèis, d’uno aimo que malurousamènt encuei s’en va. La mountagno baro lou ues sus nouostro epoco, lou soulei de deman li fa vergougno.
Moucò, la gènt de damou, despi de milenaris, an basti uno coumunauta de vido embé un biais de faire, de viéure, de trabaiar. An aleva d’enfans, douna à manjar à touto la Countea, an counstruch de barris, leva las pèiros das pras pèr semenar un pau de vido. Uno vido de paure bougre, ma toutuno an tengu lou còu. Oubliden rè que lou Nissarts soun de gèns de la mountagno qu’an maijou en ribo de mar. Lou Nissart regarjo las moutagnos que si trobon darrièr el en pas la mar que senso fi. Sièn un pople de damou e noun un pople de daval.
- En aquèu libre siás anat cercar la vida dau cada jorn dei fremas e òmes de la montanha. Coma as travalhat e coma as fach li tieus recercas ?
Ai enregistra de vièis de damou, un pau en dapertout lèins las valaus, que m’en counta la vido dai tèmp que Berto filavo. En mai d’acò, enfant de pastre, ai encaro un pau counouissu aquelo vidasso. De m’en avisar de ce que dihon mous parènts, mous grands-parènts m’a ajua. Après ai toutuno rechampar de material as archivos, lèins de libres d’istorìo.
- Un libre de mai editat da "Mémoires Millénaires". Nen puòs espligar lo ròtle d'aquel editor m'au tieu travalh ?
Ai ja escrich quatre libres embé el : « VerduNissa, un niçois qui part à la guerre », « Sous les étoiles de la Tinée », « La mourra, plus qu’un jeu », « La cuisine du Haut-Pays niçois ». Sièn devengus amics de trabaiar coumo acò ensens. Lous editours que meton en valour nouostro culturo e dounon la paraulo à de gèns qu’an un autro blago qu’aquelo qu’audèn de countuniò pèr gounflar la poulaio (lous touristes) soun quists. Frederic Boyer es un ome d’aici, un ome à biais, un ome que li agrado la mountagno arrèi.
- E aüra ? Cen que son lu tieus projècts da venir ?
Escriéu pèr mi ralegrar. Es uno arbasuò que mi tèn ai couor. Ai bembè de proujets, ma mi manco pi lou tèmp. Lou libre que vèn es lèins ma tèsto, counouissou à pau près lou persounage principal e ce que va li aribar. Mi resto à vuar ma tèsto sus de fueios o denant un ordinatour. Ma chutou, pèr lou moumènt moun persounage si fa un picarest bèn à l’oumbro dessouto l’arbre de mous pantais !

