D’aigla e de feniç (part 2)
Da Gili Van Heems
*Biiiiiiim. Chofa* Manco faía plus cas dau sublet caracteristic dei poartas dau trambalan quora si durbion. À la dire tota, faia plus gaire cas de ren : en lo « tram » clafit de monde, Alèssi semblava un robòt : cara sensa espression, moviments automatics e sensa espontaneïtat, apatia aparenta, que pura èra desmentida da la rapiditat ‘mé la quala quitèt lo trambalan. Vestit à la basta-que-sigue, s’en anava drech, ma sensa ‘smánia, vers lo sieu travalh. Jetèt un regard absent sus dau jornal dau jorn, espalancat sus de la taula d’un bar, e barrèt sus lo còup lu sieu uèlhs, en una guinha de desgust : un còup de mai, la promiera página parlava de cen que si èra acapitat damont emb’una fòto dei valadas desventradi ; e meme se la version oficiala parlava d’una « tempèsta », l’escufuènha li montèt drech dai budèlas en boca, perqué sabia que lu abitants de la Contea si demandavon perqué l’Aigla Roja, esto còup, èra pas pervengut a lu sauvar.
En lo meme moment, en lo meme luèc, lu escotairets ficats dins li aurilhas, la jove Serena calava finda ela dau trambalan, e caminava plan planin per lu carreiròus d’en vila vielha. Dins la flor de la joinessa, li gautas ròsa, lu bèrris sedós e delicatament esperfumats, faia l’efet d’un ventolet fresc en un predinnar d’aost : toi la regarjavon en tirant un sospir de benèstre. Ela èra pròpi contenta dau sieu caire : s’aprestava à si gòdre d’una jornada de repau, e avia dechidat de la començar emb’una pichina passejada en vila vielha.
De l’autre costat de la plaça de la catedrala, bacha sus lo cap, camieta ròsa e blaua sus l’esquina, com’un ver papagau dei Tropics, Alèssi porgia à la prátiga pressada e gaire indulgenta la glaça qu’asperava, per d’unu despì un brave moment. La sieu man drecha ti distribuiva li bolas en tant que la seneca pilhava lu sòus, e ensin anava dau matin au sera. Bèla penitença per l’eròe vengut anonime. E mentre que tendia un cornet doi gusts (« dòba e pèbwe-d’aë, plíííze-sènque-ió ») en una bachorla americana qu’endossava encara mai de colors qu’eu, veguèt pas la bèla Serena que filava en direccion dau Casteu. Embé lo soleu que faia aqueu jorn, s’èra dich la pichona qu’era una boana idea de li montar. Passant davant lo retrach de Menica, puèt energicament devèrs lo som de la coala.
*Bam !* Èra miejorn e trassautavon en còro lu toristas sorprès, sensa qu’Alèssi changesse lo sieu rítomo. Au segond *Bam !*, totun, si desvelhèt un vielh instint que cresia à jamai despareissut en eu. Virèt lo promier la tèsta vers lo Casteu e reconoissèt avant cadun lu signes invisibles dau dangier : serà estada un’oudor subtila ò un chanjament dau pes de l’ària, qu lo saup ? Ma Alèssi n’èra segur, si passava quauqua ren damont. Très segondas passèron sus Alèssi, peanti coma très tonas sus d’un casteu de cartas : en un lamp tornèt veire, audir, sentir, tocar tot – lu crits dei víctimas impotenti, lu atacs de l’Idra, lu rocàs que l’esquiçavon, la conjura dei elements e lo sieu faliment. Non, basta, es finit dau boan Carneval, e es temps aüra de faire Carema. Ben fach per lu Nissarts, ma li devi quauqua ren bessai, en aquelu ingrats ? Basta, lo travalh à jaba, serà l’òbra de la Poliça francea d’aüra en avant, poarca misèria ! Davant d’eu, un Bachichin perdia paciença : « Per favore, gusti fragola e fior di zucca… ». Sortit d’un còup dai sieu pensiers, Alèssi fiquèt la paleta dins la vasca « flor de cogordeta » en tartalhant una escusa en lo sieu plus bèl italian. Si fermèt súbito puei : « Avètz ren sentit, Signore ? », fa au baudou. L’Italian e li autri prátigas, embarlugats, restèron nec en veent Alèssi tot en un còup s’estraçar la camieta e, mai rapide que lo rai dau soleu, córrer coma una saeta vers lo Casteu.
Avia audit una votz sensa cara cridar « ajuda ».
Damont era una scena d’infèrn. La suava jornada que s’èra pensat de passar Serena partia mau : un foal descadenat, provist d’un nombre de membres gaire compatible ‘mé l’anatomia umana, amenaçava pichoi e grans qu’avion augut l’idea de montar damont. Capissia un còrno de cen qu’escupiva la sieu boca estoarta – lo foal parlava pas que francés e la paura Serena sabia pas cen que volia dire drapò tricòlòr – ma èra gaire utile, tant lo lengatge dau sieu còrs èra clar : tueria tot aqueu brave monde, se degun intervenguesse. E maugrà lo sieu naturau optimista, Serena sentia montar en ela un espavent dei bei. E cridèt ajuda en si protegent la cara, segura que lo terrorista miech porpre-miech banhat la chauseria coma promier bersalh. Ma lo simèc nucleari que s’asperava de reçaupre dins la cabòcha tardèt à venir : durbèt un uelh e veguèt à contrajorn una forma escura cascar dau ciel e s’avantar sus lo mutant malefic. Alèssi, pièch nud e per tota másquera un trach de glaça de fresa sus lu uèlhs, faia faça en un dei Renegats Fulminants mai potents. Èra tombat davant quaranta tèstas enfuriadi ; èra ora de veire cen que podia faire còntra quaranta mans descadenadi ! Lu sieu reflèsses lu avia pas toi perduts : li sieu ráfegas d’energia tenion en respect lo sieu nemic, e arribava a lo faire recuolar – metent ensin li sieu innocenti víctimas à la sosta. Ma lo mutant, embriac d’òdi, descadenava li sieu frustracions sus d’Alèssi, que si demandava en aqueu moment prechis perqué Diau li èra recascat dintre ! Seguia aquela idea en peant lu pro e lu contra, sensa s’enavisar que si retrovava plan planin enviroutat per tròup de braç, tau la mosca empegada dins la taranhina. Aqueu d’auvari ! Jetèt un darnier regard sus la coala dau Casteu, en si pensant que devia èstre pròpi bèla dau temps dei Grecs e que li manqueria quora seria calat au Purgatòri dei Super-Eròe. Aluchèt finda la chorma dei víctimas que, petrificadi da la paur,– ma qué nhòcos, si diia Alèssi – retenion lo sieu alen e avion pas bolegat d’un det. Lu uèlhs clars d’Alèssi crosèron alora aquelu de Serena : e d’instint capissèt perqué endurava tot aquò. Enflant lo piech, dessarrèt un chicolon la pression qu’esercitavon lu dètz braç que l’esquiçavon : aquò li bastèt per poder enfin servir la sieu especialitat au sieu nemic, lo famós Ponh d’en Bègo ! Una raça d’upercut de l’autre monde, cargat d’energia fotònica que crepitava en milanta belugas. Lo mutant lo si pilhèt en plen dins la gola e faguèt un saut de trenta metres avant de s’estramassar au mitan dei roïnas de l’autra Catedrala. Alèssi, roge e blanc coma lo drapeu qu’avia jurat de defendre, si drissava au som de la vila, victoriós. Fin finala, la ratapinhata èra sortida de la sieu cròta e avia acabat la sieu muda, ò la sieu renaissença en Aigla, que dii, en Feniç.
