D’aigla e de feniç (part 1)
Da Gili Van Heems
*Crac* Alèssi desfà embé gaubi lo paquet de carta que conten li sieu cerealas preferidi, mentre que la ràdio escuepe un’ària vagament de mòda, mai espessa e pegoa della minestra della nonna.
*Plomp* Assetat sus d’un escabeu au banc de la sieu coína, si vessa dins la bòla li pichini boletas coloridi e estrà-doçi que li plason tant. Lo soleu es jà aut dins lo ciel, e Alèssi, sensa reprímer un badalh de fatiga, si grata li muandas blanqui qu’a portat tota la nuech, e que son l’unic vestit qu’au moment poarta. Foguèsse estat nud, dau boan l’auriavatz cresut sortit de l’Atenas de Prassitèle ò de Fídias : la sieu esquina plus dura qu’un barri fach de bricas ben jonchi, de braçs largs coma d’aubres e capaçs de toárser lo fèrre, de cueissas potenti, de boteus esculpits qu’auries dichs fachs de peira, una peu clara coma la neu de prima, e de gautas dau cuo, Vierge dau Ciel !, que semblavon pròpi de marmo. E la sieu cara, perfecta dau boan, meritava d’èstre mostrada en un cors d’anatomia clàssica : lo nas lòng cen que basta per pronosticar una volontat indomabla ; lo menton cairat de l’òme d’accion ; lo sobrecilh ben dessinat sus l’arcada, fornit, ma non tròup pelós, per donar de profondor au sieu regard ; e meme lu sieu uelhs ramentavon la belèssa immortala d’una estàtua greca : semblavon completament amurcits, que meme lo sieu azur semblava trasparent.
E pura, èra per ren un’estàtua : li balas remessi en plaça, Alèssi pilha la botelha de lach e n’en fa calar lo contengut dins la sieu bòla. A pena lo lach tòca la ceràmica e que rebomba l’èco caracteristic dau liquide vessat, lo còrs de marmo d’Alèssi si mete a refrenir tot en un còup, e lu sieu uèlhs endurmits s’espalancon en un’ària de desperacion ! Sus lo còup, li sieu gautas chanjon de color, un tremolon d’estrèss l’envaïsse, e apareisson davant dei sieu uelhs aqueli imatges que tantu còups a vist tornar e virar dins lo sieu ment. Caòs, violença, espavent, òdi e desesperança en lo meme temps, remòrs, vergonha, e impotença ; tot aquò remontava en la sieu memòria en un gorgolh d’orror. En aqueu moment prechis, tornèt viure aqueu jorn de malur. Lo jorn que l’aigla tombèt dau ciel, impotenta.
Aqueu jorn, poarca misèria, s’en remembra cada sieu detalhon, gravat per sèmpre dins la sieu memòria.
Aqueu jorn dau principi d’octobre dau 2020, qu’èra tornat per totjorn èstre Alèssi Sangiorgio, pichin anonime de Nissa, un « degun » negat dins lo gran tot de la vila. E aquò li anava ben. Dins l’armari manco barrat dau sieu chambron, si podia encà aperceure un moceu d’espandex renforçat e colorit dins lu tons roges e escurs, una proteccion d’espala, una calòta provista de doi alas rogi e d’una máscara per escondre lu sieu uèlhs. Ma aqueu vestit, jamai plus lo porterà, jamai plus l’Aigla-Roja pilherà la sieu abriva. N’avia perdut lo drech lo jorn qu’èra estat incapable de caçar l’Idra malèfica que sensa pietat avia devastat lo país aut. E pura avia provat a faire quauqua ren : conscient qu’èra lo sieu dever de super-eròe de la Contea de Nissa, s’èra jetat sensa relambi còntra dau mònstro calat dau ciel. Ren l’espaventava alora : ne li sieu escalhas escuri, ne l’orrenda cresta verdastra que li fendia lo crani ò li tornadas que la sieu bocca orrenda escupiva, flumàs de vents que devastavon tot. Cau ben dire que n’avia visti d’autri, e que cada còup avia sauvat la Contea tota dau chaple, qué dieu !, de l’anientament ! Li òrdas d’estrà-terrèstres vengudi da l’Estèla dau Nòrd, qu’amenaçavon cad’estiu d’envaïr lo paìs ? Esvanidi a cad’assaut, gauch au sieu ponh mai rapide que l’ulhauç ! Lo grop de mutants malefics auto-batejat Renegats Fulminants, que combation emb’un acaniment verament sobruman toi aquelu qu’èron pas com’elu ? Lo gaubi, l’intelligença e lu muscles de l’Aigla-Roja arribavon totjorn a desmontar lu sieu plans maquiavelescs per faire desparèisser tot cen que faia la belessa de la vida dins la Contea. Lo Doctor Maltivoglio, e lu sieu sordats-robòts ? Lu ti desmontava coma se ren foguesse emb’ai sieu rais d’energia, mentre lo sieu terrible nemic, desconfit, s’escapava a pron pena, en prometent pura que s’en torneria si venjar.
Ensin totjorn avia ganhat lo respect e l’afeccion dau pòble de Nissa, e s’èra ameritat lo respectable titre de « Eròe de la Contea », tant coma lo drech d’en portar fierament li colors sus d’un costume que èra per toi simbòlo de patz e de justícia.
Ma la batèsta còntra l’Idra èra estada una tot autra estòria. Jamai avia vist una tala violença ; èra simplament coma s’auguesse combatut lu elements elu-memes : lo sieu piech, pura mai solide qu’un barri de ròca, avia manco poscut arrestar lo flus de foarça e d’aiga que projetava lo mònstro. Derisòri brot en plena tempèsta, penava, maugrà toi lu sieu poders, a resistre a l’ira dau demòni que li faia faça. Avia ben cercat de li opauar li sieu ràfegas d’energia, ò li sieu poncha-pen de costuma tant devastatrici, ma l’Idra cada còup evitava lu sieu assauts. Podia l’atacar en un ponch dau sieu lònc coal, lo mònstro destruci atacava la valada en mile autres ponchs ! Coma sauvar lo sieu pòble quora lo ciel tot entier, e la tèrra ela mema, èron trebolats ? Luchèt un jorn e una nuèch, fins que li sieu foarças l’abandonesson : ma coma pòu far l’esteu a retenir la mar descadenada ? L’Aigla tombèt, ma per miracle, ò per malediccion, sobreviuguèt. Alèssi se relevèt en una valada saquejada, e que porteria per totjorn li cicatritz dau sieu faliment, e de la sieu colpa. Alora s’en tornèt au sieu, l’ánima devastada coma li valadas qu’avia mancat de protegir, e aganchèt per totjorn lo sieu costume esgarrat dins l’armari, e lo nom de l’Aigla-Roja au fons de la sieu memòria.
To be contunhat…
