Ai rescontrat Mèfi…
Da Marc Waltzer
Ai rescontrat Mèfi l’autre còup a l’estadi de la Comba de Var. Après li salutacions d’usança si siam pausats a l’entorn dau taulier d’orientacion de mont Vial per regarjar lo monde de d’amont. Si siam donats de nòvas de la familha, dau travalh, dau Gym, dau Babasoc, patin cofin… e, una paraula tirant l’autra, sensa denembrar de beure un gòto de temps en autre, ben segur, arribèt lo moment de tornar faire virar lo ròdol.
- Brave amic, mi diguèt, mi podètz dire coma an fach lu òmes, per desgalhar l’aiga au ponch de crepar dau set ? Lu aubres e l’èrba son secs, li fònts tapadi, meme lu laus d’amont s’escra-bassan. Li bèstias braman asperant beure tant e pi mai. D’un temps, de la grava, dau costat d’Antíbol, si podia veire la nèu dei cimas dau mercantor en escotant lu marons cantar, mas aüra, minga capèu blanc e Var, Palhon e lu sieus amics calan pas plus. Li bugadieras non si fan plus de bila. L’arena monta de mai en mai e ganha lu òrts, d’aiga benlèu n’en resterà manco plus per negar lo jaune e beure l’aperitiu…
- Mi podètz dire coma an fach lu òmes, per denembrar lo respect ai fremas ? Si pilhan de simecs a maion, travalhan sensa relambi per mieja paga, devon faire mèfi ai chivús, non portar de braias, non faire d’espòrt, bandida l’escòla, la música… avètz pas toi una maire, una molher, una filha ?
- Mi podètz dire coma avètz fach per faire s’esperdre mila e mila espeças de bèstias en lo monde, basta per besonh de do-minacion e profit ? Totjorn provar de paréisser lo mai grand, lo plus ric, d’anar encara e encara plus luenh, plus vito, sensa re-garjar cu a fam, cu a frei, cu si nega. N’ai vist totplen si denedar sensa minga man que si pòrge basta per escapar a n’aquela fo-lia.
- Totjorn engatjar mai e mai de riquessa en li armas de destruccion, puslèu que de noirrir e ajudar lu vòstres pichoi.
- Volètz anar veire la tèrra de la Luna ò de Març, alora que sabètz manco plus regarjar la flor e l’abelha que rapuga sota soleu
Mi podètz dire… mi podètz dire… s’arestava pas plus ‘mbé li sieu demandas e ieu, nec, tancat, sensa minga replica èri a lo regarjar bolegar li alas de bila.
Vergonhós ai capitat de barbatar quauques mòts : non es la mieu fauta, li pòdi ren, tot aquò m’estrapassa, sensa lo creire au fin fons.
Bòn ti laissi, m’a dich, que devi encara, mi socitar dei pichoi e de ma calinhairitz. En mai d’aquò avèm un apontament ‘mé d’amics per si faire un giro a la cima dau Diau. Aqueu mèstre dei luecs d’amont, lo tieu collèga,
Alan, que eu avia tot acapit, m’a dich que seria bessai lo moment de lo veire abandonar la sieu tana per s’encalar au vilatge en ràbia au rescòntre dei umans.
S’es escapat lo companhon alat, en un batre d’uelhs, sensa s’entornar, mi laissant en tèsta mila questions sensa respòstas.
L’ai perseguit longament en li nèblas e mi sembla ben d’aver vist au sieu costat, luenh luenh, un pastre un pauc bimbaro a bicicleta que mi faía viva de la man.
